Kiedy w lutym 1981 roku ogłoszono zaręczyny Karola, pierworodnego syna królowej Elżbiety II, z Dianą Spencer część prasy opisywała ich związek niczym historię z baśni. Rzekomo następca brytyjskiego tronu wybrał sobie na żonę skromną przedszkolankę. Nie miało to jednak wiele wspólnego z prawdą, ponieważ rodzina Spencerów odcisnęła pięto na historii Anglii znacznie wcześniej niż Windsorowie.
Pierworodnemu synowi Elżbiety II nie spieszyło się przed ołtarz. Karol długo szukał odpowiedniej kandydatki na żonę. Po licznych przelotnych związkach ponad 30-letni następca brytyjskiego tronu pod koniec lat 70. XX wieku zaczął spotykać się z młodziutką Dianą Spencer.
Reklama
Średniowieczny rodowód
Wybranka księcia była młodsza od niego o 13 lat i pracowała w jednym z londyńskich przedszkoli. Dlatego, gdy 24 lutego 1981 roku ogłoszono zaręczyny pary media zaczęły porównywać narzeczoną najstarszego syna Elżbiety II do Kopciuszka. Zupełnie niesłusznie. Jak podkreśla Iwona Kienzler w książce Harry. Książę niepokorny:
(…) korzenie szlacheckiego rodu Spencerów sięgają XI wieku, gdyż ich protoplasta miał wylądować w Anglii w 1066 roku wraz z Wilhelmem Zdobywcą. A przynajmniej tak głosi rodzinna legenda. Z całą pewnością natomiast Spencerowie zapisali się na trwałe w historii Wielkiej Brytanii.
Przodkowie Diany ze strony ojca należeli do grupy brytyjskich arystokratów, którzy w 1714 roku osadzili na tronie dynastię Hanowerską, co, jak wówczas uważano, ocaliło Wielką Brytanię od rządów katolickich Stuartów.
Swoją fortunę zbudowali natomiast na handlu owcami, tytuł hrabiowski i rodowy herb wraz z mottem „Boże, broń racji” nadał im Karol I.
Reklama
Ścisłe związki z rodziną królewską
Od tamtej pory Spencerowie stale obracali się w królewskich kręgach, a kolejni brytyjscy władcy powierzali im różnego rodzaju urzędy. Przykładowo Georg John Spencer 2. hrabia Spencer, na przełomie XVIII i XIX wieku piastował funkcję pierwszego lorda admiralicji. Z kolei jego syn John Charles Spencer w latach 30. XIX wieku był kanclerzem skarbu. Niewiele zabrakło a zostałby nawet premierem.
Również kobiety z rodu Spencerów były blisko związane z rodziną panującą. Zgodnie z tym, co podaje Iwona Kienzler „pełniły nawet zaszczytną funkcję Lady of the Bedchamber, polegającą na nadzorowaniu sypialni monarchini lub małżonki władcy”.
Co ciekawe już na początku XVIII wieku pewna lady Diana Spencer była rozważana jako kandydatka na żonę następcy tronu, księcia Walii Fryderyka Ludwika, najstarszego syna króla Jerzego II Hanowerskiego.
Z planów matrymonialnych nic nie wyszło, bo książę ostatecznie pojął za żonę niemiecką księżniczkę, Diana zaś poślubiła innego arystokratę, ale małżeństwo nie przyniosło jej szczęścia. Zmarła młodo, przeżywszy zaledwie dwadzieścia pięć lat. A jej niedoszły narzeczony, Fryderyk Ludwik, nigdy nie objął tronu, zmarł bowiem w 1731 roku na skutek wypadku podczas meczu krykieta.
Reklama
Nie to co Windsorowie
Zresztą związków Spencerów z rodem panującym nie trzeba szukać w a aż tak odległej przeszłości. Również ojciec Diany, Edward John Spencer, zaliczał się do najbliższego otoczenia Elżbiety II. Był koniuszym młodej królowej i wziął udział w pierwszej podróży monarszej pary po krajach Wspólnoty Narodów. Jak zauważa autorka książki Harry. Książę niepokorny:
Pomijając niewielką domieszkę amerykańskiej krwi, która płynęła w żyłach przyszłej księżnej Walii za sprawą prababci ze strony matki, Frances Ellen Work, córki amerykańskiego bankiera, którą w 1880 roku wydano za barona Fermoya, Jamesa Rocha, Diana wywodziła się z rodziny od stuleci związanej z Anglią.
Tego samego nie można powiedzieć natomiast o rodzinie jej męża – Windsorach, którzy są dynastią niejako „importowaną” z Niemiec.
Zresztą obecnie panująca w Wielkiej Brytanii rodzina królewska Windsorami stała się dopiero w 1917 roku. Syn królowej Wiktorii i niemieckiego księcia Alberta Sachsen-Coburg-Gotha, Edward VII dał bowiem początek nowej dynastii sasko-koburskiej. Nazwę jednak zmieniono za panowania dziadka Elżbiety II, Jerzy V. Powodem były pierwszowojenne antyniemieckie nastroje na Wyspach.
Poznaj biografię niesfornego księcia
Bibliografia
- Iwona Kienzler, Harry. Książę niepokorny, Bellona 2023.
