Zapewne tylko trzech obcych władców nie trzeba przedstawiać żadnemu Polakowi: Hitlera, Stalina i Napoleona. O dwóch pierwszych napisano w ostatnich latach wszystko, ostatni – mimo że upamiętniony w Mazurku Dąbrowskiego – wciąż pozostaje pociągającą tajemnicą.
Napoleon to najwybitniejsza postać w nowożytnej historii ludzkości: jego imieniem nazwano całą epokę w dziejach świata, hołd oddawały mu pokolenia naszych przodków, od niego strategicznego geniuszu uczyli się najwięksi z polskich dowódców, z Józefem Piłsudskim na czele.
Skomplikowane dzieciństwo, trudny charakter i mocarna osobowość, które zaprowadziły go na szczyty, były jednocześnie przyczyną jego osobistych i przywódczych klęsk.
Adam Zamoyski, znawca epoki napoleońskiej, wychowany we wrogiej Bonapartemu Anglii, ale w polskiej arystokratycznej rodzinie, zrobił to, co nie udało się żadnemu z wcześniejszych biografów cesarza Francji – pokazał go odartego z legend i mitów, pełnego sprzeczności, zasług i grzechów.
To najlepsza współczesna biografia człowieka, który sam o sobie powiedział: „Jakąż powieścią było moje życie!”