Linda niosąca kamień. Ilustracja do estońskiego eposu narodowego.

Niedoceniana epoka narodzin narodów. To wtedy mieszkańcy Europy Środkowej zbudowali swoją nowoczesną tożsamość

Strona główna » XIX wiek » Niedoceniana epoka narodzin narodów. To wtedy mieszkańcy Europy Środkowej zbudowali swoją nowoczesną tożsamość

Poczucie tożsamości narodowej i patriotyzm to pojęcia, które jeszcze 200 lat temu odnosiły się głównie do elit społeczeństw, nie miały szerokiego oddźwięku. W Europie Środkowej i Wschodniej dopiero w drugiej połowie XIX wieku zaczęła się wykształcać świadomość narodowa w nowoczesnym rozumieniu. Ta niedoceniana epoka przesądziła o tym, jak mieszkańcy regionu myślą o sobie, jak rozumieją swoją historię i jak postrzegają sąsiadów.

Schyłek XIX stulecia zastał i te okrzepłe już i te dopiero kształtujące się narody Europy Środkowo-Wschodniej – w tym zamieszkujące ziemie dawnej Rzeczypospolitej Obojga Narodów – pod panowaniem rosyjskiego imperium, Cesarstwa Niemieckiego i monarchii austrowęgierskiej.


Reklama


W granicach państwa carów znajdowały się nie tylko terytoria zamieszkiwane przez narody Estończyków, Łotyszy, Białorusinów i Ukraińców – reprezentujących różny poziom poczucia własnej tożsamości – ale także przez Polaków i Litwinów, pozbawionych własnej, historycznej państwowości w wyniku rozbiorów i podziału terytorium dawnej Rzeczypospolitej pomiędzy Rosję, Prusy i Austrię u schyłku XVIII wieku.

Żywiołem polskim nasycone były wschodnie obszary Cesarstwa Niemieckiego. Natomiast prawdziwy tygiel narodów stanowiła dualistyczna austro-węgierska monarchia Habsburgów, w której współegzystowali m.in.: Austriacy, Węgrzy, Chorwaci, Słoweńcy, Czesi, Słowacy, Polacy i Ukraińcy.

Europa Środkowa i Wschodnia na włoskim rysunku satyrycznym z przełomu XIX i XX wieku
Europa Środkowa i Wschodnia na włoskim rysunku satyrycznym z przełomu XIX i XX wieku.

Estończycy i Łotysze

Druga połowa XIX i początek XX w. stanowiły dla narodów nadbałtyckich, Białorusinów i Ukraińców czas narodzin i dojrzewania nowoczesnej narodowej świadomości.

Na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XIX stulecia światło dzienne ujrzał estoński epos narodowy Kalevipoeg. Na połowę tegoż stulecia przypada również początek rozwoju narodowego ruchu tzw. Młodołotyszy, którego celem stało się rozniecanie i pielęgnowanie świadomości i odrębności narodowej wśród ludności łotewskiej.


Reklama


Białorusini

Z kolei przełom wieków to czas, w którym zaczęła wykształcać się elita intelektualna, kulturalna i polityczna Białorusinów. W 1903 r. powstała Białoruska Socjalistyczna Hromada, która od 1906 r. dysponowała już własnym periodykiem „Nasza Dola” – pierwszą legalną białoruską gazetą.

Propagatorzy idei budowy tożsamości odrębnych narodów estońskiego, łotewskiego i białoruskiego musieli zmierzyć się z groźbą, jaką stanowiła dla popularyzowanych przez nich idei brutalna polityka rusyfikacyjna imperium Romanowów.

Tekst stanowi fragment książki Przemysława Waingertnera pt. Międzymorze – wizja, iluzja czy… racja stanu? (Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego 2023).

Ukraińcy i Litwini

Wcześniej rozpoczęła się droga do narodowej samoidentyfikacji – w nowoczesnym znaczeniu tego pojęcia – Ukraińców i Litwinów. (….)

Narodziny nowoczesnej świadomości narodowej Ukraińców (zasiedlających austriacką Galicję Wschodnią, czyli Małopolskę Wschodnią, ale przede wszystkim obszary południowo-zachodniej Rosji) należy umiejscowić w połowie XIX w.


Reklama


Proces ten stymulowały twórczość i działalność publiczna pisarza i poety Tarasa Szewczenki, historyka Mychajło Hruszewskiego, a także rusińskich (ukraińskich) struktur, takich jak np.: Rada Ruska, oświatowa organizacja „Proświta” czy skautowy „Płast”.

Aktywność na rzecz kształtowania świadomości narodowej Ukraińców była tolerowana, a niekiedy wręcz wspierana w monarchii Habsburgów przez Austriaków. Wiedeń traktował ją jako przeciwwagę dla żywiołu polskiego, co miało czynić z zamieszkiwanych przez ludność ukraińską obszarów Galicji Wschodniej „ukraiński Piemont”.

Linda niosąca kamień. Ilustracja do estońskiego eposu narodowego.
Linda niosąca kamień. Ilustracja do estońskiego eposu narodowego. Oskar Kallis, 1917.

Rozwój tej świadomości była równocześnie zaciekle zwalczany w carskim imperium, dążącym do całkowitej rusyfikacji ludności ukraińskiej.

Litwini

Natomiast nowoczesna, „ludowa” świadomość narodowa Litwinów – w opozycji zarówno wobec rusyfikacyjnej polityki Rosji, jak i wcześniejszej polskiej dominacji kulturowej – zaczęła formować się w ostatnich dekadach XIX stulecia, a jej symptomami było choćby pojawienie się litewskich czasopism, m.in.: „Aušra” („Jutrzenka”) i „Varpas” („Dzwon”).

Źródło

Powyższy tekst stanowi fragment książki Przemysława Waingertnera pt. Międzymorze – wizja, iluzja czy… racja stanu? Ukazała się ona nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego w 2023 roku.

Tytuł, lead oraz śródtytuły pochodzą od redakcji. Tekst został poddany podstawowej obróbce korektorskiej.

Autor
Przemysław Waingertner

Reklama

Wielka historia, czyli…

Niesamowite opowieści, unikalne ilustracje, niewiarygodne fakty. Codzienna dawka historii.

Dowiedz się więcej

Dołącz do nas

Kamil Janicki

Historyk, pisarz i publicysta, redaktor naczelny WielkiejHISTORII. Autor książek takich, jak Pańszczyzna. Prawdziwa historia polskiego niewolnictwa, Wawel. Biografia, Warcholstwo czy Cywilizacja Słowian. Jego najnowsza książka to Życie w chłopskiej chacie (2024). Strona autora: KamilJanicki.pl.

Rafał Kuzak

Historyk, specjalista od dziejów przedwojennej Polski. Współzałożyciel portalu WielkaHISTORIA.pl. Autor kilkuset artykułów popularnonaukowych. Współautor książek Przedwojenna Polska w liczbach, Okupowana Polska w liczbach oraz Wielka Księga Armii Krajowej.

Wielkie historie w twojej skrzynce

Zapisz się, by dostawać najciekawsze informacje z przeszłości. Najlepsze artykuły, żadnego spamu.