„Szaleństwo na punkcie Hitlera rozprzestrzeniało się w wielu zakątkach Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej niczym paskudna wysypka” – pisze Christopher Hale. Islamscy radykałowie ochoczo popierali III Rzeszę. I byli gotowi przelewać za nią krew.
29 kwietnia 1945 roku, na dzień przed swoim samobójstwem, Hitler nagle doszedł do wniosku sobie, że mógł łatwo wygrać II wojnę światową. Wystarczyło… połączyć nazizm z dżihadem i rozpocząć świętą ofensywę w imieniu proroka!
Reklama
W bunkrze pod Berlinem oszalały dyktator zaczął snuć wizję chwały, której został pozbawiony – rzecz jasna – przez zdradzieckich współpracowników:
Cały świat islamu drżał na wieść o naszych zwycięstwach. Egipcjanie, Irakijczycy i cały Bliski Wschód gotowi byli się zbuntować. Pomyślcie tylko, co moglibyśmy zrobić (…). Mieliśmy wielką szansę prowadzenia genialnej polityki wobec islamu!
Największy zwolennik Hitlera na Bliskim Wschodzie
Rzeczywiście III Rzesza mogła prowadzić taką „genialną” politykę. Na pewno byli na nią otwarci sami muzułmanie – a w każdym razie znaczny odsetek mieszkańców Bliskiego Wschodu.
Fanatycznie zaangażowanego zwolennika nazizm znalazł w Mohammadzie Aminie al-Husajnim: wielkim muftim Jerozolimy od 1921 roku, czyli de facto najbardziej wpływowym i najwyżej postawionym przedstawicielu społeczności muzułmańskiej w Palestynie. Zarówno na niego, jak i na wielu innych radykałów, antyżydowskie orędzia Führera działały hipnotyzująco i to już od roku 1933.
Reklama
Jak pisze Christopher Hale w książce Kaci Hitlera. Brudny sekret Europy „szaleństwo na punkcie Hitlera rozprzestrzeniało się w wielu zakątkach Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej niczym paskudna wysypka”.
Sam mufti podjął zmasowaną kampanię nienawiści wymierzoną w półmilionową populację palestyńskich Żydów. Podczas arabskiej rewolty w 1937 roku zainspirowane przez niego bandy organizowały ataki na Żydów i na tolerujących ich obecność w swoim mandacie Brytyjczyków.
Luftwaffe wspiera islamistów
W końcu al-Husajni został zmuszony do wyjazdu z Jerozolimy, ale to nie stępiło jego determinacji.
Przeniósł się do Bejrutu, gdzie gorliwie nawoływał do tępienia wyznawców judaizmu. Następnie – już podczas wojny – uciekł do Bagdadu, gdzie niejako w imieniu III Rzeszy pomógł zorganizować powstanie, które miało obalić władze i dać początek nazistowskiemu dżihadowi. Christopher Hale pisze:
Reklama
Al-Husajni konspirował z pronazistowskim irackim nacjonalistą Raszidem Alim al-Gailanim, który przeprowadził zamach stanu przeciwko probrytyjskiemu reżimowi Haszymitów. W maju 1941 (…) wojska irackie otoczyły brytyjską bazę sił powietrznych w Habbanii.
Nieudolnie wsparły je siły specjalne, zwerbowane (…) przez byłego ambasadora Niemiec w Iraku, oraz kilka bombowców Luftwaffe, którym po wykonaniu paru bezowocnych misji przeciwko oblężonej bazie brytyjskiej skończyło się paliwo.
Wielkie historie co kilka dni w twojej skrzynce! Wpisz swój adres e-mail, by otrzymywać newsletter. Najlepsze artykuły, żadnego spamu.
Zaangażowanie III Rzeszy, akurat szykującej się do ataku na Związek Radziecki, było minimalne. W efekcie Brytyjczycy bez problemów stłumili rewoltę. Buntownicy za „sukces” poczytywali sobie tylko to, że zdążyli zamordować z zimną krwią około dwustu osób, głównie Żydów.
Widząc, że walka bez konkretnej pomocy ze strony nazistów nie przynosi efektów, Mufti postanowił skontaktować się z samym Hitlerem. W przebraniu kobiety wyjechał do Włoch, a stamtąd do Niemiec.
„Jedynym celem Niemiec będzie…”
W listopadzie 1941 roku Führer przyjął go na długiej audiencji i zapewnił, że w przyszłości jego wojska na pewno dotrą na Bliski Wschód, a wtedy „jedynym celem Niemiec będzie zniszczenie Żydów żyjących na ziemiach arabskich i znajdujących się pod ochroną władzy brytyjskiej”.
Słysząc to, Al-Husajni postanowił z całą mocą zaangażować się w przekonywanie muzułmanów do wsparcia nazizmu. Głównie za jego przyczyną do bośniackiej jednostki Waffen-SS wstąpiło 20 000 wyznawców islamu.
Reklama
Sam mufti jasno precyzował swoje plany: chciał wywołać kolejne powstanie na Bliskim Wschodzie, tym razem zakrojone na wielką skalę.
W kazaniach wygłaszanych w Berlinie przekonywał, że „żydowskie wpływy podburzają narody, wciągając je w destrukcyjną wojnę na wyniszczenie”. W audycjach radiowych grzmiał: „światowe Żydostwo prowadzi dziś armie alianckie w kierunku otchłani demoralizacji i zniszczenia, tak jak to robiło w czasach Proroka”.
<strong>Przeczytaj też:</strong> Waffen-SS w liczbach. Milion Europejczyków w służbie HitlerowiArabska siła bojowa
Plany muftiego były szeroko zakrojone. Wzywał nazistów do skupienia wysiłku zbrojnego na Afryce Północnej, tak by Afrika Korps Rommla stanowił wyłącznie forpocztę wielkiego buntu. Przekonywał, że należy:
(…) utworzyć oddziały Arabów jako siłę bojową i wyposażyć je. Pomaszerują do Egiptu i innych krajów arabskich, żeby niepokoić i nękać wroga (…) oraz by wspierać powstania wewnątrz kraju (…). Wysłać broń i uzbrojenie na tyły wroga w Egipcie, a następnie do Palestyny, Syrii i Iraku w celu przygotowania gruntu do powstania.
Führer nie uwierzył jednak w kluczowe znaczenie wojny na Bliskim Wschodzie. Zamiast uderzyć całymi swoimi siłami na roponośne tereny Półwyspu Arabskiego i na Palestynę, rozpoczął ofensywę przeciwko ZSRR. Autor Katów Hitlera sugeruje, że gdyby poszedł za radą muftiego, jego sukces byłby pełny:
Niemiecki Wehrmacht mógł z łatwością rozbić osłabione, kiepsko wyposażone siły brytyjskie stacjonujące w Egipcie i Palestynie. Grupy operacyjne Heydricha siałyby zniszczenie w Tel Awiwie i w Palestynie. Luftwaffe dokonywałaby nalotów na garnizony brytyjskie i zmiotłaby je z powierzchni ziemi aż do granicy z Indiami Brytyjskimi.
Reklama
W ten sposób Hitler mógłby wygrać II wojnę światową, a jednocześnie wymordować pół miliona Żydów żyjących w Palestynie. Na szczęście dyktator uwierzył w nazistowski dżihad dopiero na dzień przed śmiercią.
W efekcie Niemcy zdołali stworzyć w Afryce Północnej tylko jeden obóz koncentracyjny – pod Tunisem, zaraz przed tym jak alianci wyparli Rommla z Libii.
Bibliografia
- Chritopher Hale, Kaci Hitlera. Brudny sekret Europy, Znak 2012.
2 komentarze