Jan Olbracht (ur. 27 grudnia 1459, zm. 17 czerwca 1501) – król Polski z dynastii Jagiellonów (1492-1501), trzeci syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki. Początkowo przewidywany na wielkiego księcia litewskiego, wobec śmierci starszego brata Kazimierza zasiadł na polskim tronie.
Za życia ojca brał udział w walkach z Tatarami, bez powodzenia konkurował też o koronę węgierską z najstarszym z rodzeństwa Władysławem II Jagiellończykiem (1490-1492). Za jego panowania po raz pierwszy zebrały się dwie izby polskiego parlamentu – posłowie szlacheccy oraz senat. W 1496 roku Jan Olbracht podjął nieudaną wyprawę na Mołdawię, utrwaloną w powiedzeniu „za króla Olbrachta wyginęła szlachta”.
Reklama
Jan Olbracht nigdy się nie ożenił. Twierdzono, że „namiętnościom i chuciom jako człowiek wojskowy folgował”. Zmarł bezpotomnie w wieku zaledwie 42 lat.
Ciekawostki o Janie Olbrachcie
- Przyczyny zgonu Jana Olbrachta nie są wystarczająco wyświetlone. Niektórzy sądzili, że do grobu wpędziła go choroba weneryczna.
Książki o Janie Olbrachcie
Klasyczną biografię Jana Olbrachta napisał Fryderyk Papée (Jan Olbracht, Polska Akademia Umiejętności 1936).
