Ludwik Andegaweński, Ludwik Węgierski (ur. 5 kwietnia 1326, zm. 11/12 listopada 1382) – król Węgier w latach 1342-1382 i Polski od 1370 do 1382 roku, przedstawiciel dynastii Andegawenów. Był synem Karola Roberta oraz polskiej królewny Elżbiety Łokietkówny.
Był władcą niezwykle wojowniczym, ambitnym i zdolnym wykorzystywać bogactwo kraju wydobywającego nawet 1/3 złota na świecie. Dokonał podboju Dalmacji, prowadził ekspansję na Bałkanach, usiłował przejąć władzę w Neapolu, w czym jednak przeszkodził mu wybuch epidemii czarnej śmierci. Wspierał kampanie swojego wuja Kazimierza Wielkiego zmierzające do zajęcia Rusi Czerwonej. Należał do najpotężniejszych władców na kontynencie. W ojczyźnie obdarzono go przydomkiem Wielkiego.
Reklama
Na mocy układów o dziedziczeniu, potwierdzonych w latach 50. XIV wieku, Ludwik Andegaweński przejął polski tron po śmierci Kazimierza Wielkiego. Niemal nie odwiedzał Polski, a w jego imieniu nad Wisłą przez większość czasu rządziła matka – regentka Elżbieta Łokietkówna. Zmarł nie doczekawszy się męskiego potomka, przed śmiercią zadbał jednak o to, by trony Węgier oraz Polski odziedziczyły jego córki.
Książki o Ludwiku Węgierskim
Klasyczne opracowanie rządów Ludwika w Polsce wyszło spod pióra Jana Dąbrowskiego (Ostatnie lata Ludwika Wielkiego 1370-1382, najnowsza edycja – Universitas 2009). O życiu króla, jego relacjach rodzinnych i walce o przekazanie tronów córkom szeroko pisze Kamil Janicki w książce Damy polskiego imperium (Znak 2017).
